week14

De meest recente klimaatrapporten geven aan dat ook in Vlaanderen de komende jaren de zeespiegel drastisch zal stijgen, wat onze kustlijn zal beïnvloeden. (1) Het is daardoor één van de meest direct voelbare gevolgen van de opwarming van aarde en daarmee de grootste uitdaging van onze tijd. (2) Daarnaast zijn onze kusten op dit moment enorm gecommercialiseerd en verliest de burger hierdoor zijn vrijheid in de openbare ruimte. Zo is het bijvoorbeeld niet meer toegestaan om op het strand te kamperen en wordt er steeds meer ruimte ingenomen door strandbars die ligzetels en dergelijke verhuren. (3)

Deze twee problematieken wil ik aankaarten door een nieuwe wereld te creëren onder de pier van Blankenberge, wat internationaal bekend erfgoed is vanwege zijn unieke schaal en leeftijd. De verblijfplaats onder de pier en boven het strand probeert een plek terug te geven aan de gewone man waar de regels van het kapitalisme zo goed als verdwijnen. Men zal hier leven in het ritme van de natuur, meer specifiek het ritme van eb en vloed, om zo de natuur te omarmen, veerkrachtiger te kunnen omgaan met een veranderende leefomgeving en tegelijk een statement te maken over het ruimtegebruik aan de kust en op het strand.

Concreet zal de nieuwe wereld onder de pier een privaat gedeelte aanbieden waarin kan worden geslapen en gebaden, maar waar ook een semi-publieke ruimte zal worden ingericht waarin zeegroenten kunnen worden geteelt, geoogst, bereidt en opgegeten. Eventueel kan er ook op bepaalde momenten gevist worden. Op deze manier wordt de lege ruimte onder de pier nuttig en duurzaam ingevuld, kan het bijdragen tot de sociale cohesie in Blankenberge en een nieuw soort toerisme doen ontstaan. Het verblijf mikt dus vooral op de lokale kustbewoner en de nieuwsgierige kusttoerist, maar probeert via deze kleine ingreep ook een grote impact te hebben op de maatschappij die zelfs beleidsmakers aan het denken zet.

Samengevat vinden we het wilde aspect van het verblijf in zijn onderwerping aan de grillen van de natuur, het genereuze aspect in het feit dat het verblijf een plek wil teruggeven aan de gewone man en de traditie in het verderzetten van de kampeercultuur op het strand en het integreren van oude en nieuwe gebruiken binnen de lokale visserij en zeeteelt.

1 “Zo neemt de klimaatverandering de Vlaamse kust in de tang”, Dossiers De Morgen, Barbara Debusschere, geraadpleegd 17 april, 2021, https://dossiers.demorgen.be/specials/de-kust/?referrer=https%3A%2F%2Fwww.google.com%2F

2 Wim De Maeseneer, “zeespiegel stijgt alarmerend,” VRT NWS, 3 september, 2020, https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2020/09/02/stijgende-zeespiegel-in-belgie/

3 Steven Vanden Bussche, “Strandbars overspoelen Belgische kust,” Apache, 10 augustus, 2020, https://www.apache.be/2020/08/10/strandbars-overspoelen-belgische-kust/.

HIDDEN STUDIO BY FERNANDO ABELLANAS

Naarmate stedelijke omgevingen dichter, duurder en soms minder wenselijk worden, creëren creatieve geesten nieuwe manieren om te ontsnappen aan de drukte en tumult van de stad. Fernando Abellanas, een ontwerper uit Valencia, is tot nieuwe uitersten gegaan in zijn zoektocht naar eenzaamheid. Gepositioneerd onder een verkeersbrug ergens in de Spaanse stad, bestaat een verborgen studio uit een plank, een stoel en een klein bureau - allemaal verankerd aan het betonnen onderstel van de brug door middel van rails en rollen. Beweegbaar, de "kamer" wordt zowel ondoordringbaar als geïsoleerd door een draai aan een handslinger.

Volgens The Spaces heeft Abellanas het project omschreven als "een kortstondige interventie", die in situ zal blijven "totdat iemand het vindt en besluit het materiaal te stelen, of de autoriteiten het verwijderen." Maar ze zullen het eerst moeten vinden.

HYDRASPAN BRIDGE COLONY BY FUTURE CITIES LAB

Om een 'speculatief voorstel voor het radicale hergebruik en herkolonisatie van de bruginfrastructuur' te vertegenwoordigen, heeft het in Californië gevestigde Future Cities Lab de 'Hydraspan Bridge Colony-installatie ontwikkeld: een 12 meter lang, kwartschaalmodel dat een dicht en agrarisch rijke gemeenschap ophangt onder de San Francisco - Oakland Bay Bridge.

"Hangend aan de brugspanten", beschrijft Future Cities Lab, "ondersteunen duizenden mistopnemende bovenleidingen een innerlijke wereld van huishoudelijke en agrarische activiteiten: drijvende wooneenheden zijn vastgebonden naast zoetwateropvangbekkens, robotachtige luchtpods ondersteunen hangende vitrines van viskwekerijen , en de brugspanten dienen als katalysator voor sociale, politieke en commerciële uitwisseling. "

YONA ON THE BEACH BY STEPHEN YABLON ARCHITECT'S

Een van de geselecteerde inzendingen in de MoMA PS1 Rockaway Call for Ideas, Stephen Yablon Architect's "Yona on the Beach" accepteert de inherente en steeds dynamischer wordende weersomstandigheden van barrière-eilanden. Hun idee is een nieuw model voor nederzettingen op barrière-eilanden; hele strandbuurten worden hoog boven de 100-jarige overstromingsvlakte opgetild, zodat het barrière-eiland eronder op natuurlijke wijze kan verschuiven en veranderen tijdens stormen met minimale impact op menselijke bewoning.

Dit idee werd geïnspireerd door de visionaire steden die in de jaren zestig door architecten in Europa en Japan werden voorgesteld. Het schema is in wezen vergelijkbaar met een offshore olieplatform, ondersteund door open stalen vakwerkkolommen met trappen en liften (die kunnen worden opgetild in het geval van een zware storm). Huizen en commerciële gebouwen zouden modulaire geprefabriceerde constructies zijn die met behulp van kranen kunnen worden opgetild en op de platforms kunnen worden geïnstalleerd.

Mensen circuleerden op het platform door te lopen of te fietsen op houten loopbruggen. Met hout versierde openbare ruimtes omringen grote openingen in het platform die, samen met de open stalen structuur van het platform, overvloedig licht naar beneden laten filteren. Dit is een cruciaal element van het ontwerp, aangezien het succes van het hele plan afhangt van het creëren van een aangename ervaring op strandniveau. Noodevacuatie is een belangrijke overweging bij het ontwerp.

BEACH MODULES BY MARIUS QUINTANA CREUS

De gemeenschappelijke ruimtes en homogene voorzieningen langs de kust zijn het uitgangspunt voor het ontwerp van nieuwe elementen om de stranden in te richten en eerste hulp te bieden, wasruimtes, douches en kleedkamer voor gehandicapten, drank- en ijskiosk, afval- en recyclingcontainers, informatiestand en politie.

De elementen moeten door hun samenvoeging en herhaling verschillende toepassingen mogelijk maken met hetzelfde basisconstructiesysteem en de minimaal noodzakelijke bezetting van het zandgebied. Ze moeten ook een lage visuele ondoorzichtigheid hebben in de richting van de stad naar de zee, om transparantie tussen de boulevard en het strand over de kuststrook mogelijk te maken. De kubus wordt voorgesteld als een gemeenschappelijke vorm voor alle elementen die moeten overeenstemmen met de verschillende programma's. De kubus als minimale en eenvoudige vorm die discipline vereist bij het ontwerp van al zijn onderdelen en zijn lay-out, herhaling en aggregatiestrategieën.

De kubus als element dat geïntegreerd is en het landschap van de stranden respecteert, hoewel het geen natuurlijke of organische vorm is, is de hoogste abstractie van de rotsen, de badhutten, zeeschuilplaatsen ... midden in het uitgestrekte landschap gedomineerd door de zee en het zand. Het karakteristieke materiaal van de kubussen is de keramische mozaïekbekleding, die ook als signalering zal dienen. Elk programma wordt aan een kleur gekoppeld, zodat de gebruiker het van veraf gemakkelijk kan onderscheiden.

Het mozaïek is een recyclebaar materiaal, gemakkelijk te herstellen van de agressie veroorzaakt door schokken en geverfd met een breed scala aan kleuren. Het is een materiaal dat is gekoppeld aan de mediterrane traditie en ambacht met betrekking tot water en badkamers, en daarom wordt geassocieerd met de gezelligheid die vereist is in openbare ruimtes.

EARTH, AIR, WATER AND BLURRED BOUNDARIES AT LA FESTIVAL DES ARCHITECTURES VIVES 2015

Het zuiden van Frankrijk staat bekend om zijn eindeloze stranden, negentiende-eeuwse architectuur, weelderig groen en monumenten voor zijn legendarische geschiedenis. Al bijna een decennium lang brengt Le Festival des Architectures Vives (Festival van levendige architectuur) hedendaagse architectuur in het bezadigde Zuid-Franse landschap door de creatie van een reeks kunstzinnige tijdelijke paviljoens. Beginnend in respectievelijk 2006 en 2013, hebben de steden Montpellier en La Grande Motte gastheer gespeeld voor een reeks structuren die zijn ontworpen om historische delen van de twee steden te animeren. Opgericht met een missie om het baanbrekende werk van ontluikende architecten te vieren, wil het festival betekenisvolle en interactieve werken produceren die zijn ontworpen om de historische centra van de twee verouderde steden te activeren.

Afwijkend van de reeks onorthodoxe quasi-schuilplaatsen van vorig jaar, volgen de projecten van 2015 een duidelijke trend om abstracte ruimte te definiëren. De paviljoens in La Grande Motte, gemaakt als bijdragen aan een grotere discussie over de rol van architectuur in diep historische steden, trotseren de traditionele opvattingen van het paviljoen ten gunste van een reeks onafhankelijke water- en luchtgedragen structuren. Ontwerpers werden uitgedaagd om het bestaande brutalistische kustlandschap van La Grand Motte te gebruiken of een installatie te maken in het historische stadscentrum.